Poëzie Live

Aan een goed concept moet je niets veranderen. De opzet van Poëzie Lagogo is al vijf jaar hetzelfde. Zondagmiddag 27 augustus werd in de Rotterdamse wijk Hillegersberg het eerste lustrum van het festival gevierd. De locatie is prachtig. Het podium staat aan het water, maar het festival vindt ook plaats op het water. 

tekst: Alek Dabrowski
foto's: Anja parre

De hele middag varen er bootjes met dichters over de Bergse plas. Dit varende festival is uniek in Nederland. We kijken er altijd zeer naar uit en zijn inmiddels vaste bezoekers van het gratis toegankelijke festival.

Zoals ieder jaar had deze vijfde editie van Poëzie Lagogo een line-up van een aantal gerenommeerde dichters, lokaal bekende gezichten en jong talent. Ter afwisseling waren er diverse muzikale acts. Wel meer dan dertig dichters en artiesten traden op, zoals Esther Porcelijn, Jeroen Naaktgeboren, Liesbeth Mende en Peer Hommel. De bezoekers lieten zich niet afschrikken door wat buitjes en namen gretig plaats in de drie boten, die deels overdekt waren. Er was in de boten ruimte voor tussen de twaalf en twintig personen, exclusief verstekelingen, wat de intimiteit ten goede kwam.

    

Het festival kenmerkte zich door variatie en mooie combinaties. Zo mixten jonge lokale dichters van de Basement Schiebronx hiphop met poëzie en was de ingetogen muziek van Toverberg inderdaad betoverend. In een van zijn songs wist hij teksten van Gerrit Achterberg en André van Duin samen te brengen. Wij voeren mee met Moze Naél & Suzanne Krijger die beiden met hun poëzie een deels persoonlijk, deels politiek-maatschappelijk statement maakten, alles uit het blote hoofd. Op de Laughboat brachten Olivier van Nooten & Kobus Carbon juist zeer luchtig werk en kregen zij inderdaad de lachers op hun hand.

    

    

Publiekslieveling Ingmar Heytze is een vaste kracht op het festival. In een van de bootjes testte hij nieuw werk uit. Bij te geringe bijval ging een gedicht terug in de tas met de opmerking: “hier moet nog aan gewerkt worden”. Waar niet meer aan gewerkt hoefde te worden was de voorstelling Lof der Rotheid. Deze werd in zijn geheel opgevoerd op de grootste boot. Helaas konden we niet meer mee, maar op het podium brachten zij een voorproefje met een troubadour, een ridder, een jonkvrouw en Joz Knoop als Erasmus zelf. Ontroerend was verder het optreden van de zoon van Jan Rot. De zanger gaf twee jaar terug op dezelfde plek een geweldig optreden. De jonge Wolf Rot speelde met Joris Lutz een aantal klassiek Rottiaanse vertalingen van popsongs.

Om zes uur waren alle bootjes weer aangemeerd. De afsluitende act was Erik Mesie, zanger van de succesvolle jaren tachtig band Toontje Lager. Vooral bezoekers van boven de vijftig zongen de hits mee. Poëzie kan ontroeren, nostalgische pophits kunnen dit ook, net als in de film:

Violen zwelden aan vermengd met tranen en je lippen op m'n huid
geluk van wereldklasse, eeuwigdurend,
twee uur lang voluit.

Ingmar Heytze maakte in de loop van de middag op het podium een opmerking over het waterige weer. In zijn herinnering scheen bij Poëzie Lagogo altijd de zon. Zo is het ook, althans, wij weten niet anders. Het was een heerlijke middag, met dank aan de organisatie, de drijvende kracht Edwin de Voigt en alle vrijwilligers die dit unieke festival mogelijk maken. Volgend jaar varen we weer uit, voor een zesde editie van Poëzie Lagogo.

https://www.dezoeknaarschittering.nl/poezie-lagogo/