Columns

Met haar smartphone in de hand, haar billen op de bank, haar ogen op het kleine scherm gericht, haar gedachten bij de volgers die zij al dan niet in het echt kent. Er is veel omgevingsgeluid, want zij logeert een paar nachtjes bij haar ouders en met 3 jongere zusjes is dat altijd aan de drukke kant. De televisie staat aan, maar niemand die echt kijkt, want iedereen heeft een telefoon en is veel bezig met sociale media. Er liggen veel boeken in de tv-kast, maar niemand die ze leest, want digitale letters zijn makkelijker te scannen en kosten minder energie.

Al een paar weken is haar fantasiewereld leeg, zijn de grenzen ervan gesloten en alle vreemden uitgezet. Het is grauw, zonder regen of tranen, zonder vlagen van wind die fris aanvoelt. Enkel klamme wind. Er wordt niet geschreven, niet getekend, niets verzonnen, niets gemaakt. Het geschreeuw van haar zusjes prikkelt alleen haar agressie en de muren komen met topsnelheid op haar af. Zij heeft dat echter niet door, want zij bevindt zich in haar Instagramverzameling van muren. Op Instagram zijn veel posts van (half)naakte vrouwen, mensen uit de entertainmentwereld, kindmodelletjes, tattooartiesten, schilders en fotografen, memes en quotes. Het is kunst, het zou moeten inspireren.

Op een medium als Instagram krijg je veel beeld te zien, vaak al af beeld, korte tekst of zonder tekst. De traditionele dichtbundel is op instagram te vinden in de vorm van accounts vol van korte gedichten of zinnen. Vaak in combinatie met een ondersteunende illustratie. Of in een mooi font. Derek Otte en Lars van der Werf doen dit sterk, bereiken met hun korte gedichtjes veel lezers en nu noem ik deze twee schrijvers, maar zij zijn lang niet de enige.

Ik hou van
je poëzie
maar ik erger
me aan je
moeilijke gezicht
en de klank van
je stem
app het anders
maar even

Dit plaatst Rogier Roeters 30 juli op zijn Instagrampagina. Dat vat even alle gesloten gevoelens en gedachten die zij heeft samen en zij beseft dat die telefoon weg moet en zij naar buiten mag. Buiten het beeldscherm van haar telefoon en buiten de grenzen van haar eigen zijn. Terug naar waar zij vandaan komt; het podium.

Als lerares CKV op een basisschool komt zij op haar favoriete podium. Groep 7, met ongeboeid publiek, verlegen onzeker of tegendraads onzeker, warm publiek. Weken zonder inspiratie en dan kijkt Elias haar aan. Vertelt dat hij niet kan tekenen, dat hij geen inspiratie heeft.

Zij vertelt hem dat hij dat niet hoeft te hebben. Hij snapt het niet. Zij laat hem rusten. Hij pakt een blauwe balpen en begint te krabbelen. Aan het einde van de les heeft iedereen een tekening, behalve Elias. Elias heeft een griekse raptekst en een tien voor deze opdracht.

Die avond zegt zij haar spiegelbeeld dat zij geen inspiratie hoeft te hebben, dat zij mag rusten. Ook dat is poëzie. Vooral dat is poëzie.


18 september 2019

Beeld: instagram Rogier Roeters