Columns

Vanaf juli 2019 schrijft bijna wekeljks op deze plek een jonge, talentvolle columnist over poëzie in de breedste zin van het woord. Het huidige team van columnisten bestaat uit Daniëlle Zawadi, Malika Soudani, Quinten Langes, Willemijn Kranendonk, Rachel Rumai Diaz en Anne Bosveld. Het werk van de andere columnisten is natuurlijk ook terug te lezen.

 

<<Terug

  • Oahu

    Quinten Langes
    Oahu

    Onlangs werd ik overvallen door een plotselinge opruimwoede. Een aanzienlijk deel van mijn films en boeken bracht ik naar een kringloopwinkel. Ik fantaseer erover hoe mijn bezittingen in slechts enkele verhuisdozen passen.

    Op YouTube zie ik een korte documentaire van Kirsten Dirksen waarin ze Aaron Fletcher opzoekt. Sinds twaalf jaar leeft hij als ‘dakloze’ nadat hij besloot niet langer te willen deelnemen aan wat hij noemt: ‘’the artificial economic system.’’ In zijn zelfgebouwde huifkar doucht, slaapt en kookt Fletcher. Met zijn schapen trekt hij langs bermen en braakliggend terrein.

    De ‘buitenstaander’ verlangt naar een gevoeligheid die onze samenleving hem niet kan bieden. Als een samenleving bijna overal een prijskaartje aan hangt, wordt gevoeligheid zeldzaam en zorgzaamheid een uitzondering. Dus dan bouw je een huifkar. Iets in mij begrijpt dat. De overvloed aan spullen, huizen, kleding, voeding, of ‘excrement’ zoals Ursula Le Guin het noemt in haar roman De Ontheemde, wordt letterlijk een sta in de weg om een kwalitatief leven te leiden. Door het teveel zijn we armer dan ooit.

    Ik herinner me een interview met de dichter Mary Oliver waarin ze te kennen geeft dat naarmate ze ouder wordt, steeds minder woorden geneigd is te gebruiken voor hetgeen ze wil uitdrukken. Voor haar is poëzie de kunst van het weglaten.

    In Today schrijft Mary Oliver:
    The world goes ons as it must,
    the bees in the garden rumbling a little,
    the fish leaping, the gnats getting eaten.
    And so forth.
     
    But I’m taking the day off.
    Quiet as a feather.
    I hardly move though really I’m traveling
    a terrific distance.

     

    Componist John Cage, trekt het weglaten nog verder door. Cage is onder andere bekend van een compositie die hij schreef in 1952 getiteld: 4’33. Hierin raakt het orkest gedurende vier minuten en drieëndertig seconden hun instrument niet aan. Op zijn geboortedag, 5 september, tref ik in een anarchistische filmgroep op Facebook een gedicht van Cage aan zonder titel:

     

    We have no need for imaginary mountain ranges
    Between separate nations.
    We can make tunnels through the real ones.
    Nor do we have any need for the continuing division of people
    Into those who have what they need
    And those who don’t.
     
    Looking at Fuller’s geodesic world map
    We see that the Earth is a single island, Oahu.
    We must give all the people all they need to live
    In any way they wish.

     

    Buckminster Fuller zag geen zeven continenten, maar een archipel. Wat een vondst! Het gaat precies om die perspectiefwisseling die zo cruciaal is voor ons individuele-, en collectieve welzijn. Keer het oude de rug toe. Voedt de verbeelding. De status quo stopt alles wat waardevol is in een mal waardoor er niets van waarde overblijft. Daarom plaatsen de dichter, componist, uitvinder er iets tegenover. Ze verleggen de aandacht waardoor dat wat van waarde is terug boven komt drijven. Om daarbij te kunnen moeten zij zich afwenden van het gewenste, het gangbare. Wat door de buitenwereld misschien wordt gezien als afwezigheid, is eigenlijk verdwalen. Omarm het. En luister.


    8 september 2021